ვირჯინია ვულფი – “მისის დოლოვეი”
დაიწყებ კითხვას და ვერ მიდიხარ წინ. ფიქრები, აზრები, გარემო, მოქმედება და ისევ იგივე. არადა, 200 გვერდია სულ. მთავარი პრიბლემა, ალბათ, ისაა, რომ წიგნში დასმული პრობლემები დიდად არ მაღელვებს. ვულფს რომ ვკითხულობ სულ მაქვს შეგრძნება, რომ ეს ძალიან დიდი ხნის წინ იყო. არადა არის წიგნები ბევრად ადრე დაწერილი, იგივეს რომ არ მაფიქრებინებს ხოლმე. აი ამ დროს მახსენდება ვულფის ბიოგრაფია, ფემინიზმი, მისი დამსახურება და ყველაფერი რის გამოც მან თავისი ადგილი დაიკავა მსოფლიო ლიტერატურაში.
წიგნი ორი ნაწილისგან შედგება. ომის დროს ტრავმამიღებული სეპტიმუსი და მისი ცოლი ლუკრეცია და მეორე – კლარისა დოლოვეი და მისი გარემოცვა. ორივე ამბავი პარალელურად ვითარდება, მთელი ნაწარმოების განმავლობაში ისინი ერთმანეთს არ ხვდებიან. სეპტიმუსს მენტალური პრობლემა აქვს და აქ ექიმებთან ურთიერთობა ყველაზე საინტერესოა. მისი ცოლი ლუკრეცია ბოლომდე გვერდით უდგას და მე მიკვირს. უფრო სწორად თანდათან უფრო ვხვდები, რომ ბოლომდე ადამიანისთვის უანგაროდ გვერდში დგომა არც ისე მარტივია, მერე იმასაც ვაცნომიერებ, რომ კიდევ უფრო რთულია გვერდით გყავდეს ადამიანი, რომელიც ისე გაგიცნობს, რამდენიმე სიტყვის შემდეგ შენს განწყობას მთლიანად მიხვდეს.
კლარისა დოლოვეის დანახვა ცოტა გამიჭირდა, ვერ გამაცნო კარგად ვულფმა მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი გვერდი დაუთმო მის ფიქრებსა თუ მოქმედებებს. ასეთებს არაამქვეყნიურ ტიპებს ვეძახი. აი საკუთარ სამყაროში, სასახლეებში გამოკეტილები რომ სხედან და რეალობას აცდენილები რომ არიან. მერე ცხოვრებაში ვერ ჩამოყალიბებულან რა უნდათ. ხან პიტერზე ფიქრობს 30 წლის წინ რომ უყვარდა, ხან მისი დაქალის კოცნა ახსენდება. ყალბი ადამიანია. ყველას ერთი და იმავე ტექსტით ესალმება, რომ მოხარულია მათი ნახვით. მე კიდევ ვერ ვიტან სიყალბეს და შელამაზებულ რაღაცეებს.
ჰოდა, რა გასაკვირია კლარისა, რომ არ მომწონდეს და ლედი ბრედშოუ უფრო იწვევდეს ემოციებს
15 წლის წინ ლედი ბრედშოუ თითქოს ჩაქრა. თუმცა, არავინ იცოდა, რა დაემართა. ქმრისთვის სცენები არ გაუმართავს. სიბრაზე არ გამოუხატავს. უბრალოდ, მისი ყველა სურვილი და ოცნება სერ უილიამმა შთანთქა.
ბოლოდროინდელი დასკვნა რაც გავაკეთე, ამას უკავშირდება – ურთიერთობაში ყველაზე მნიშვნელოვანი ისაა, რომ ორი ადამიანი ერთმანეთის პროგრესს უნდა უწყობდეს ხელს, თუ ისინი ერთმანეთს კეტავენ, მაშინ ლაპარაკიც არ ღირს.
იდეები იქით იყოს და არ ვიცი თარგმანს დავაბრალო თუ ვულფს მაგრამ ასეთი ფრაზები მკლავს და წიგნს მახურინებს:
ვირჯინია ვულფი
“აღარ ფიქრობდა საბრალო მის კილმანზე, რომლესაც ის უანგაროდ ეჭვიანობის გარეშე უყვარდა და რომლისთვისაც ის ირემი მთვარის შუქდაფრქვეული მდელო იყო”.
მერე ვნახე, რომ თავდაპირველ ვერსიაში კლარისა სეპტიმუსის მსგავსად ამთავრებდა სიცოცხლეს, ბოლო წინადადებამდე მეც ვფიქრობდი რომ ეს ლოგიკური იქნებოდა. მერე რატომ შეცვალა ვერ გავიგე.
მარტოობის უპირატესობა ისაა, რომ შეგვიძლია ვიტიროთ თუკი დარწმუნებული ვართ, რომ ვერავინ დაგვინახავს
არანაირად რომ არ მეტირება ხანდახან ვფიქრობ, კარგი სულაც არ არის. ემოციების ასე გამოხატვა მგონი უმჯობესია
დამტანჯა ამ წიგნმა. ისეთი შთაბეჭდილებებით დავამთავრე, რომ დიდი ალბათობით, ვულფის არასოდეს გადავშლი.
“ბოლოდროინდელი დასკვნა რაც გავაკეთე, ამას უკავშირდება – ურთიერთობაში ყველაზე მნიშვნელოვანი ისაა, რომ ორი ადამიანი ერთმანეთის პროგრესს უნდა უწყობდეს ხელს, თუ ისინი ერთმანეთს კეტავენ, მაშინ ლაპარაკიც არ ღირს” es daskvna gamovitane mec, gushin wavilitxe da minda gitxra rom namdvilad ver agmafrtovana…posti zalian momewonaaaaa….. esmauteba wignis chemeul shefasebas zalian…
.
ქართულად არ წამიკითხავს, მაგრამ ფრაზებით არ აღმაფრთოვანა თარგმანმა… ასეთი ენა მღლის… არადა ვირჯინია მიყვარს და “მისის დოლოვეიც” მომეწონა ორიგინალში…
მთლიანად თარგმანის “დამსახურება” არ უნდა იყოს ჩემი აზრით
თავი დაანებე მაგ გათოშილ ინგლისელ მწერლებს და წამომყევი მხურვალე სპარსეთში… მე ირანელ მწერლებზე ვარ გადასული და აღფრთოვანებული.
ვულფის მხოლოდ “საკუთარი ოთახი” მაქვს წაკითხული და ისიც მისი იდეები და პრინციპები მომწონდა თავის დროზე, ახლა მის ნაწარმოებებს ვერ წავიკითხავ, რომ მაჩუქო. :დ
ირანელების ჩვენთან არ არის 😦 ვულფს ნამდვილად არასდროს გაჩუქებდი 🙂 რამე თბილს ვიპოვი 🙂
ფილმი მაქვს ნანახი ,,საათები”, რომელსაც ვაღმერთებ.. წიგნი არ წამიკითხავს სამწუხაროდ და პოსტი ძალიან მომეწონა… მათხოვე ერთ დღესაც ეს წიგნი 🙂
“საათები” ამ წიგნზე დაყრდნობითაა გადაღებული? ვერ მივხვდი, მე ახლა, ზუსტად 3 წუთში ვიწყებ დოლოვეის კითხვას :))
არ ვიცი სამწუხაროდ 🙂
ეს ის შემთხვევაა, როცა ფილმი წიგნს სჯობს:))) წიგნმა ისე დამღალა, რო გავჩერდი, სხვა წიგნისკენ გამექცა თვალი, რაც არ უნდა ხდებოდეს ხოლმე კითხვის დროს =)
ზუსტად ახლახან დავამთავრე ამ წიგნის კითხვა…პოსტი ნამდვილად მომეწონა..,შენს შეხედულებასაც ვცემ პატივს…..ბლოგებზე ,სადაც მისის დოლოვეის შესახებ წერენ ,ყველა აკრიტიკებს ნაწარმოებს,მე კი ავღმოჩნდი ის ადამიანი რომელზეც დიდი გავლენა მოახდინა მისის დოლოვეიმ….შეიძლება მყარი არგუმენტები ვერ მოვიშველიო იმის დასადასტურებლად თუ რატომ მომეწონა წიგნი მაგრამ დასკვნა მაინც ერთია-(ვულფის ფრაზას მოვიშველიებ)ყოველთვის,როცა შეხედავ ცხოვრებას სახეზე,უნდა იცნობდე მას,რომ გაიგო რისთვის არის ცხოვრება-უნდა გიყვარდეს იგი…
ამ შემთხვევაში ჩემს აზრს არ აქვს მნიშვნელობა. სულ იმას ვამბობ, რომ წიგნის კითხვა ინდივიდუალური რამაა, მისი აღქმა დამოკიდებულია ცხოვრებისეულ გამოცდილებაზე, დროზე, ადგილსა და განწყობაზე. შესაბამისია ადამიანზე წიგნის გავლენებიც. მე რომ არ მომეწონა ეგ იმას არ ნიშნავს, რომ ცუდია. თუ შენ რაიმეზე გაფიქრა, დაგიტოვა ემოცია, კითხვისას ისიამოვნე, მე და ჩემნაირები რას დავწერთ, აზრს კარგავს 🙂
გეთანხმები..მე უბრალოდ ჩემი შეხედულებაც დავწერეეე 🙂
კიდევ ერთი მწერალი და წიგნი, რომელიც ინგლისურადაა წასაკითხი :))) ძალიან საინტერესოა განსხვავებული აზრი ყალიბდება პერსონაჟზე თითოეულ მკითხველში. კლარისა პირიქით, ყველაზე ჩამოყალიბებულ ადამიანად მიმჩნია, რომელმაც დაბადებიდან იცოდა რა უნდოდა, და აბსოლუტურად არავისთანაა ყალბი. პიტერზე აზრი არ შეცვლია 18 წლის ასაკიდან (როცა მას პირველად ვხვდებით), რაც მთავარია, ქალია, ამ ცნების ყველაზე დადებითი და ფართო გაგებით. იმდენი უჩიჩინეს ქალებს, არ ვარგიხართო, ლამის კაცად გადაიქცა ყველა.
მენდეთ, ორიგინალში ასეთი ბლანტი, გაწელილი ფრაზები არ არის.
იმაშიც კი ვერ გეთანხმებით, რომ წიგნი ორ ნაწილადაა გაყოფილი. ცნობიერების ნაკადის ნიმუშია და რამდენიმე პერსპექტივიდან ვუცქერთ ამბებს, უბრალოდ 2 ხაზია მეტად გამოკვეთილი.
ვულფი არატრადიციულ მწერალთა რიცხვს მიეკუთვნება. ერთდოულად მისი ნაწრმოების კითხვა და მისით ტკბობა რთულია, ის მოითხოვს გააზრებას. რა შესაძლებლობებს გვაძლევს ენა რომელიც თითქოსდა და კრიზისში იმყოფება, სიუჟეტი და ქრონოლოგია არ არსებობს ვულფთან აქ უფრო აზრები და მათი გავლენა დომინირებს ადამიანის ცნობიერებაზე, ხოლო ლიტერატურული სტრუქტურა აზრთა ნაკადის ცვალებადობითა აქვს აწყობილი.
ძალიან კარგადაც დაგინახავთ კლარისა ; მომეწონა , განსხვავებულად არვიქვი და დამანახა ბევრი რამ… სელი მაინც ჩემი ფავორიტია.. იმსახურებს 50 ეულში ყოფნას.. ის მარადიულ საკითხებზეა..