ვირჯინია ვულფი – “მისის დოლოვეი”

დაიწყებ კითხვას და ვერ მიდიხარ წინ. ფიქრები, აზრები, გარემო, მოქმედება და ისევ იგივე. არადა, 200 გვერდია სულ. მთავარი პრიბლემა, ალბათ, ისაა, რომ წიგნში დასმული პრობლემები დიდად არ მაღელვებს. ვულფს რომ ვკითხულობ სულ მაქვს შეგრძნება, რომ ეს ძალიან დიდი ხნის წინ იყო. არადა არის წიგნები ბევრად ადრე დაწერილი, იგივეს რომ არ მაფიქრებინებს ხოლმე. აი ამ დროს მახსენდება ვულფის ბიოგრაფია, ფემინიზმი, მისი დამსახურება და ყველაფერი რის გამოც მან თავისი ადგილი დაიკავა მსოფლიო ლიტერატურაში.

წიგნი ორი ნაწილისგან შედგება. ომის დროს ტრავმამიღებული სეპტიმუსი და მისი ცოლი ლუკრეცია და მეორე – კლარისა დოლოვეი და მისი გარემოცვა. ორივე ამბავი პარალელურად ვითარდება, მთელი ნაწარმოების განმავლობაში ისინი ერთმანეთს არ ხვდებიან. სეპტიმუსს მენტალური პრობლემა აქვს და აქ ექიმებთან ურთიერთობა ყველაზე საინტერესოა. მისი ცოლი ლუკრეცია ბოლომდე გვერდით უდგას და მე მიკვირს. უფრო სწორად  თანდათან უფრო ვხვდები, რომ ბოლომდე ადამიანისთვის უანგაროდ გვერდში დგომა არც ისე მარტივია,  მერე იმასაც ვაცნომიერებ, რომ კიდევ უფრო რთულია გვერდით გყავდეს ადამიანი, რომელიც ისე გაგიცნობს, რამდენიმე სიტყვის შემდეგ შენს განწყობას მთლიანად მიხვდეს.

კლარისა დოლოვეის დანახვა ცოტა გამიჭირდა, ვერ გამაცნო კარგად ვულფმა მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი გვერდი დაუთმო მის ფიქრებსა თუ მოქმედებებს. ასეთებს არაამქვეყნიურ ტიპებს ვეძახი. აი საკუთარ სამყაროში, სასახლეებში გამოკეტილები რომ სხედან და რეალობას აცდენილები რომ არიან. მერე ცხოვრებაში ვერ ჩამოყალიბებულან რა უნდათ. ხან პიტერზე ფიქრობს 30 წლის წინ რომ უყვარდა, ხან მისი დაქალის კოცნა ახსენდება. ყალბი ადამიანია. ყველას ერთი და იმავე ტექსტით ესალმება, რომ მოხარულია მათი ნახვით. მე კიდევ ვერ ვიტან სიყალბეს და შელამაზებულ რაღაცეებს.

ჰოდა, რა გასაკვირია კლარისა, რომ არ მომწონდეს და ლედი ბრედშოუ უფრო იწვევდეს ემოციებს

15 წლის წინ ლედი ბრედშოუ თითქოს ჩაქრა. თუმცა, არავინ იცოდა, რა დაემართა. ქმრისთვის სცენები არ გაუმართავს. სიბრაზე არ გამოუხატავს. უბრალოდ, მისი ყველა სურვილი და ოცნება სერ უილიამმა შთანთქა.

ბოლოდროინდელი დასკვნა რაც გავაკეთე, ამას უკავშირდება – ურთიერთობაში ყველაზე მნიშვნელოვანი ისაა, რომ ორი ადამიანი ერთმანეთის პროგრესს უნდა უწყობდეს ხელს, თუ ისინი ერთმანეთს კეტავენ, მაშინ ლაპარაკიც არ ღირს.

იდეები იქით იყოს და არ ვიცი თარგმანს დავაბრალო თუ ვულფს მაგრამ ასეთი ფრაზები მკლავს და წიგნს მახურინებს:

ვირჯინია ვულფი

“აღარ ფიქრობდა საბრალო მის კილმანზე, რომლესაც ის უანგაროდ ეჭვიანობის გარეშე უყვარდა და რომლისთვისაც ის ირემი მთვარის შუქდაფრქვეული მდელო იყო”.

მერე ვნახე, რომ თავდაპირველ ვერსიაში კლარისა სეპტიმუსის მსგავსად ამთავრებდა სიცოცხლეს, ბოლო წინადადებამდე მეც ვფიქრობდი რომ ეს ლოგიკური იქნებოდა. მერე რატომ შეცვალა ვერ გავიგე.

მარტოობის უპირატესობა ისაა, რომ შეგვიძლია ვიტიროთ თუკი დარწმუნებული ვართ, რომ ვერავინ  დაგვინახავს

არანაირად რომ არ მეტირება ხანდახან ვფიქრობ, კარგი სულაც არ არის. ემოციების ასე გამოხატვა მგონი უმჯობესია